Inżynierskie kodeksy. Najwięcej szkiców konstrukcji maszyn Leonarda da Vinci zostało zebranych w tzw. Kodeksie Atlantyckim, zestawionym pod koniec XVI w. przez rzeźbiarza i bibliofila Pompea Leoniego. Obecna wersja po renowacji zawiera 1750 rysunków. Notatki i szkice mistrza znajdują się także w innych zbiorach. Najbardziej dojrzały, jeśli chodzi o omówienie kwestii technicznych, jest Kodeks Madrycki II, który zawiera najwięcej skończonych obiektów. Wiele pozostałych to zaledwie szkice, które trzeba uzupełniać i dopowiadać, a nie gotowe rysunki techniczne. W dziedzinie inżynierii Leonardo rozwijał myśli poprzedników i czasem od nich wychodził, niektóre jego szkice są kopiami rysunków Mariano di Jacopo, nazywanego sieneńskim Archimedesem. Korzystał z prac architektów i inżynierów, m.in. Filippo Brunelleschiego i Francesco di Giorgio Martiniego.
Leonardo swoich pomysłów nie upowszechniał, nie publikował – bo też zazwyczaj ich nie kończył – co sprawiło, że wynalazki jego autorstwa nie wywarły wpływu na rozwój techniki. Brakowało środków finansowych na wielkie projekty (np. najdłuższy wówczas na świecie most, nad Bosforem), wiele pomysłów nie zostało zrealizowanych z powodów trudności materiałowo-technologicznych, inne uchodziły za dziwactwa.
Niedawno dzięki uporowi inżynierów, robotyków i artystów przekonano się, że wiele pomysłów Leonarda da się urzeczywistnić. Wybrane szkice konstrukcji zostały uwspółcześnione przez grafików komputerowych Mario Taddei i Edoardo Zanona, którzy wraz z historykiem Domenico Laurenzą sklasyfikowali projekty i wynalazki w przystępnej formie wizualnej z podziałem na grupy: maszyny i urządzenia latające, maszyny wojenne, urządzenia hydrauliczne, maszyny robocze, maszyny teatralne oraz instrumenty muzyczne, a także maszyny, urządzenia i instrumenty różne.