Kulinarna kultura washoku. Narodowa kuchnia japońska, washoku, jest mozaiką wielu wpływów, selektywnie wybranych i umiejętnie przystosowanych do rodzimych wzorców. Japończycy zaadaptowali m.in. potrawy z kuchni chińskiej i koreańskiej (VIII–XII w., następnie XVII–XVIII w.), wzorce kuchni portugalskiej (XVI–XVII w.), holenderskiej (XVII–XVIII w.), a po otwarciu Japonii w drugiej połowie XIX w. szeroko pojętej europejskiej. Po II wojnie światowej wpływy kulinarne zostały zdominowane przez kuchnię amerykańską i kulturę fast foodów. Współczesna japońska kuchnia stanowi zatem połączenie nie tylko urozmaiconych składników i przypraw, ale również smaków, technik gotowania i sposobów podawania potraw.
Japończycy przywiązują dużą wagę do różnorodności składników i ich świeżości. Wysoko cenią, niezmącony skomplikowanymi zabiegami kuchennymi ani ostrymi przyprawami, naturalny smak i aromat potraw. Szczególną rolę odgrywa odpowiednia prezentacja dań, jedzenie bowiem jest dla Japończyków, zgodnie z przysłowiem, „smakiem kształtów”, gdzie kolor, forma i sposób podania są równie ważne jak odbiór smakowy. W 2013 r. kuchnia washoku została wpisana na listę niematerialnego dziedzictwa kulturowego ludzkości UNESCO.
Ryż jako główne pożywienie. Podstawą kuchni japońskiej, już od czasów mitologicznych, jest ryż, najważniejsze zboże uprawiane w Japonii. Dawniej zboże to miało ogromny wpływ na sposób życia i mentalność Japończyków, ponieważ właśnie wokół niego rozwinęły się wierzenia religijne (shintō), obrzędy i zwyczaje kulinarne. W Japonii uprawia się dwa gatunki ryżu: pierwszy, należący do odmiany Oryza sativa japonica, charakteryzuje się krótkim ziarnem oraz wysokim stopniem kleistości, co jest istotne przy spożywaniu go pałeczkami; drugi to tzw.