Regres w wysiłkach zmierzających do ratowania morskiej różnorodności biologicznej jest oczywisty, ale obecny obrót rzeczy ma pewne plusy.
Sto lat temu, w 1919 r., rząd Japonii uznał niepodległą II Rzeczpospolitą. Oba państwa zbliżył wspólny wróg – Rosja, a współpraca wywiadów wojskowych trwała nawet podczas drugiej wojny światowej.
Jak się taki naród ukształtował? Zapraszamy w podróż przez niezwykłe dzieje mieszkańców Wysp Japońskich i ich państwa – także w imieniu prof. Ewy Pałasz-Rutkowskiej, japonistki z Uniwersytetu Warszawskiego, współredaktorki tego wydania Pomocnika Historycznego.
Choć przez większość swoich dziejów Japonia była domeną cywilnej arystokracji dworskiej, to współcześnie jej historia jest często widziana przez pryzmat samurajów.
Co tu prawdą, co literackim wyobrażeniem?
Klasyczna japońska sztuka wojenna.
Na początku lat 40. XVII w. władze wojskowe w Edo postanowiły zamknąć granice Japonii, gdyż obawiały się ingerencji cudzoziemców w wewnętrzne sprawy ponownie zjednoczonego kraju. Symbolem „barbarzyńskiej” cywilizacji Zachodu stało się chrześcijaństwo.
W okresie izolacji wiedza z Europy zaczęła być utożsamiana z Holandią oraz językiem niderlandzkim i określana mianem nauk holenderskich – rangaku.
W wierze Japończyków silnie zaznaczył się synkretyzm głównych nurtów religijnych.
Choć jest językiem jednej nacji, japoński okazuje się szóstym najpopularniejszym w świecie.