Kobieta
Pozycja w dawnych czasach. „Kobieta powinna traktować męża jak swojego jedynego pana i patrzeć na niego z uległością. Pod żadnym pozorem nie wolno jej lekceważyć męża. W przeciwieństwie do męża żona powinna kontrolować swoje emocje, słowa i zachowania, być zawsze posłuszna i skromna” – pisał w „Wielkiej nauce dla kobiet” Kaibara Ekiken, japoński filozof neokonfucjański (XVII/XVIII w.). System oparty na wzorcach konfucjańskich traktował kobietę jako istotę podporządkowaną mężczyźnie, zgodnie z ideą trzech podległości: w dzieciństwie od ojca, w dorosłym życiu od męża, a po jego śmierci od najstarszego syna. W dawnej Japonii obowiązywał system poligamiczny, chociaż w niższych warstwach nie był praktykowany.
W okresie Heian kobiety cieszyły się względną swobodą, mogły posiadać majątek i pracować np. jako damy dworu. Kanony ówczesnej urody znacznie odbiegały od współczesnych, gdyż tradycyjny makijaż nakazywał pokrywanie twarzy i szyi białym pudrem, czernienie zębów, wyrywanie brwi i rysowanie czarnych kreseczek nad ich naturalną linią. Arystokratki wyróżniały się ponadto wszechstronną znajomością literatury japońskiej oraz umiejętnościami artystycznymi. Kobiety z warstwy samurajskiej, których pozycja społeczna zależała całkowicie od statusu ich ojców i mężów, w sferze wyglądu i zachowań przejęły wzorce dworskie, naśladując wyrafinowaną elegancję arystokratek.
W okresie Edo ideałem urody stały się natomiast wysokiej rangi kurtyzany (nazywane tayū w Kioto lub oiran w Edo), które zapożyczały swoje pseudonimy od imion bohaterów opowieści dworskich, stosowały podobne zabiegi upiększające i aspirowały do miana znawczyń sztuki, kreując w ten sposób wizerunek istot wyjątkowych, pochodzących jakby z innego świata.