Zygmunt August (1520–1572), wielki książę litewski od 1543 r., król Polski od 1548 r., władca Rzeczpospolitej Obojga Narodów od 1569 r.
Ostatni z Jagiellonów. Zmarł bezpotomnie. Architekt unii polsko-litewskiej zawartej w Lublinie w 1569 r. i powstania Rzeczpospolitej Obojga Narodów. Wojskowy ignorant. Stworzył z Polski i Litwy europejską oazę tolerancji religijnej. Trwał w zawieszeniu pomiędzy dwoma kobietami: zaborczą matką Boną Sforzą i Barbarą Radziwiłłówną, miłością jego życia. Był gotów poświęcić dla niej tron. Słynny szarlatan Twardowski miał dla niego przywołać jej ducha.
Henryk Walezy (1551–1589), król w latach 1573–1574
Słynny uciekinier. Znany głównie z powiedzenia „Król Henricus zrobił Polakom psikus”. Jego krótkie rządy, które w dużej części upłynęły pod znakiem zabaw z francuskimi pieszczoszkami, uznano za wybitnie nieudane. Trudno mu jednak odmówić inteligencji i zmysłu organizacyjnego. Po ucieczce do Francji został, jako Henryk III, jednym z największych władców w jej dziejach.
Stefan Batory (1533–1586), król od 1576 r.
Król-wojownik. Charyzmatyczny, pełen majestatu i rycerskości władca. Choleryk. Posiadał rzadki dar otaczania się wybitnymi jednostkami. Pogromca Moskwy w trzech wielkich wyprawach na Połock, Wielkie Łuki i Psków w latach 1579–81. Marzył o antytureckiej krucjacie i wyzwoleniu Węgier, ale w jej realizacji przeszkodziła mu śmierć. Za jego rządów powstały Trybunały Koronny i Litewski.
Zygmunt III Waza (1566–1632), król od 1587 r.
Sługa doktryn. Zawzięty, nietolerancyjny, podejrzliwy, prohabsburski. Psuł państwo. W imię dynastycznych interesów wpędził Rzeczpospolitą w wyniszczające wojny ze Szwecją i usiłował przehandlować ją w zamian za zamorską koronę.