Chociaż Wielki Kryzys nieźle namieszał w społecznym tyglu II Rzeczpospolitej, pauperyzując niemałą część jej obywateli, to w przededniu wojny w dalszym ciągu różnice między poszczególnymi grupami zawodowymi, regionami, narodowościami były tak olbrzymie, że trudno mówić o jakiejkolwiek przeciętnej. Możemy tylko, odrzucając skrajności – zarówno los mieszkańców pałaców, jak poleskich chałup, ruder na łódzkich Bałutach czy baraków dla bezrobotnych na warszawskim Annopolu – przyjrzeć się pozostałym. Pamiętając jednocześnie, że owa reszta nie była wcale większością społeczeństwa i można było wśród niej spotkać zarówno pisarza, jak sklepikarza.
Limuzyna na kocich łbach.
Gdyby przewodniki turystyczne były jedynym świadectwem istnienia II RP, okazałoby się, że pod koniec swego istnienia był to kraj bardziej przypominający nowoczesną Amerykę Północną niż zacofaną Europę Wschodnią. Według wydanego w 1938 r. „Przewodnika krajoznawczego” po Warszawie, do stolicy przybywano przede wszystkim samochodami (na które czekały coraz liczniejsze garaże i stacje benzynowe i dzięki którym panował w mieście „dość ożywiony ruch uliczny”). Drugim w kolejności najpopularniejszym (według przewodnika) środkiem lokomocji był samolot – na Okęcie można było dolecieć nie tylko ze Lwowa, Poznania czy Wilna, ale również Berlina, Tallina, Sofii czy Aten. Dopiero na trzecim miejscu znalazł się tradycyjny, i w rzeczywistości nadal najważniejszy, transport kolejowy. Liczby konnych furmanek codziennie wjeżdżających do stolicy nie podano.
To, że ruch był „dość ożywiony”, nie powinno dziwić – wszak w stolicy pod koniec lat 30. zarejestrowano jedną piątą wszystkich samochodów w kraju. Z tym, że było to mniej niż 10 tys. pojazdów!