Saperzy
Kompanie, bataliony, a wreszcie pułki inżynieryjne formowano zarówno w Legionach, w korpusach wschodnich, jak i w Błękitnej Armii. Od końca 1918 r. kolejne oddziały powstawały już na ziemiach polskich i z reguły od razu kierowane były na zagrożony odcinek frontu. Rzadko który batalion saperski działał więc całością sił, a niektóre kompanie spotkały się po raz pierwszy dopiero w 1921 r. z chwilą demobilizacji.
W późniejszych latach wojska saperskie przeszły kilka reform organizacyjnych. Tuż przed marcową mobilizacją alarmową (1939 r.) składały się one z jednego pułku i 7 batalionów saperów (tuż przed wojną jeden z nich rozwinięto w kolejny pułk), 2 batalionów mostów kolejowych, batalionu elektrotechnicznego, batalionu mostowego, batalionu silnikowego, 12 podporządkowanych dowództwom dywizji piechoty ośrodków sapersko-pionierskich o sile wzmocnionej kompanii oraz 11 szwadronów pionierów, podporządkowanych dowództwom brygad kawalerii. Dalsze 6 kompanii saperów wchodziło w skład Korpusu Ochrony Pogranicza – na wypadek wojny ze wschodnim sąsiadem obarczone były one wcale niemałymi zadaniami z zakresu skażeń chemicznych i zniszczeń. Ponadto w każdym z 90 pułków piechoty i 5 batalionów strzelców istniał pluton pionierów (pionierami nazywano saperów bezpośrednio wspierających macierzyste oddziały piechoty i kawalerii). Formacjami pomocniczymi były 4 główne składnice: saperska, minerska, mostów kolejowych i nawierzchni kolejowych, oraz 10 składnic saperskich – po jednej w każdym Okręgu Korpusu. Kadra zawodowa wojsk inżynieryjnych zgrupowana była w dwóch osobnych korpusach osobowych – saperów i saperów kolejowych.
Służba fortyfikacyjna
Służbę fortyfikacyjną tworzyło w czasie pokoju 10 samodzielnych szefostw fortyfikacji, szefostwo fortyfikacji 23 DP w Katowicach i szefostwo fortyfikacji Wybrzeża Morskiego przy Dowództwie Floty w Gdyni.