Plan W
Po śmierci Józefa Piłsudskiego Sztab Główny pod kierownictwem nowego szefa, gen. bryg. Wacława Stachiewicza, rozpoczął prace nad przygotowaniem nowoczesnego planu mobilizacyjnego. Plan W – bo taką nazwę otrzymał – wszedł w życie 30 kwietnia 1938 r., zastępując przestarzały Plan mobilizacyjny S z 1926 r.
Zakładano w nim, że mobilizacja polska będzie prawdopodobnie opóźniona w stosunku do mobilizacji przeciwników. Zdawano sobie sprawę z tego, że ani Niemcy, ani Związek Radziecki – z racji swej przewagi militarnej – nie muszą nawet zarządzać mobilizacji powszechnej przed wybuchem wojny, co powiększało ryzyko zaskoczenia. W tej sytuacji oficerowie kierowanego przez płk. dypl. Józefa Wiatra Oddziału I (Organizacyjnego) Sztabu Głównego stanęli przed zadaniem zmobilizowania jak największej części WP jeszcze w okresie przedwojennego napięcia, bez ogłaszania mobilizacji powszechnej.
Trzy fazy
Przechodzenie armii ze stopy pokojowej na wojenną podzielono w Planie W na trzy fazy. W pierwszej – zagrożenia – powoływano rezerwistów na ćwiczenia, powiększano liczbę koni w jednostkach, wzmacniano stany Straży Granicznej i KOP, odwoływano z urlopów i kursów kadrę zawodową, a we wszystkich ważnych sztabach oraz instytucjach państwowych wprowadzano stałe dyżury.
W drugiej fazie – mobilizacji alarmowej – miano dokonać częściowej mobilizacji sił zbrojnych, powołując rezerwistów imiennymi kartami powołania do jednostek, które miały posłużyć jako osłona dalszej mobilizacji. Prócz tego mobilizowano jednostki specjalistyczne (np. saperskie), konieczne przy dalszych pracach polowych. Mobilizacja alarmowa – zwana też kartkową, cichą lub częściową – umożliwiała uruchomienie mniej więcej ¾ planowanych jednostek bojowych.