Precyzyjne uchwycenie stanu liczebnego wojsk 1 września 1939 r. jest dość trudne. Wynika to z faktu, że mobilizacja jest procesem rozciągniętym w czasie i odbywającym się w różnych krajach według różnych procedur. Drugim powodem jest istnienie wielu jednostek pozadywizyjnych, odgrywających dużą rolę w całym bilansie (dla przykładu wojska graniczne III Rzeszy, stanowiące łącznie równowartość kilku dywizji). Trzecim, iż nie dla wszystkich data 1 września 1939 r. oznacza rozpoczęcie wojny. Tak więc liczby w tabelce należy traktować jako wartości przybliżone – choć margines błędu jest niewielki.
Precyzyjne porównanie sił utrudniają również różnice między siłą dywizji – nie tylko między poszczególnymi krajami, ale i wewnątrz poszczególnych armii.
Niemcy
poza 35 kadrowymi dywizjami piechoty mobilizowały jeszcze dywizje 2, 3 i 4 fali, różniące się stanem liczebnym, uzbrojeniem, wyposażeniem, a przede wszystkim wiekiem rezerwistów i ich wyszkoleniem. Mobilizacja Wehrmachtu przebiegała niejawnie. Przedsięwzięcia przedmobilizacyjne rozpoczęły się już 18 sierpnia, a sama mobilizacja 25 sierpnia z chwilą podpisania przez Hitlera rozkazu ataku na Polskę, przewidywanego na godzinę 4.30 następnego dnia. Siły między teatry działań podzielono następująco: Polska – 62 dywizje (w tym wszystkie dywizje szybkie), front zachodni – 43 2/3, rezerwa OKH – 4. Z ogólnej liczby 2472 czołgów na front wschodni trafiło aż 2859 (82 proc.), reszta pozostawała w rezerwie. III Rzesza była jedynym krajem, który do 1 września zdążył skoncentrować na froncie niemal wszystkie zmobilizowane wojska. Poza kilkoma dywizjami 3 fali, będącymi tego dnia w marszu, na froncie polskim większych braków nie było. Na froncie zachodnim koncentracja Wehrmachtu zakończyła się ok.