Rodowód Piastów śląskich. Ponieważ książę Bolesław Krzywousty został obdarowany licznym potomstwem, musiał uregulować stosunki władzy w państwie, by zapewnić mu ciągłość. Rozwiązaniem był akt sukcesyjny, nazywany również testamentem, uchwalony na jednym z wieców prawdopodobnie ok. 1117 r. Na jego mocy każdy z synów władcy otrzymywał osobną dzielnicę, która zapewniała mu odpowiednie dochody oraz prestiż. Najstarszy z potomków miał pełnić rolę księcia zwierzchniego i odpowiadać za jedność królestwa. Takie rozwiązanie nie było w ówczesnej Europie rzeczą niespotykaną. Przed Polską zasadę senioratu, na mocy której władza zwierzchnia w kraju należała do (kolejno) najstarszego z synów władcy, wprowadzono pod koniec XI w. w Czechach oraz na Rusi.
Po śmierci Krzywoustego w 1138 r. Śląsk trafił w ręce jego najstarszego syna Władysława, który był wychowywany na następcę i zdobywał doświadczenie polityczne u boku ojca. Władysławowi przypadła również tzw. dzielnica senioralna, czyli Małopolska, wraz ze zdobytym niedawno Pomorzem. Pozostali bracia otrzymali: Bolesław IV Kędzierzawy – Mazowsze, Mieszko III Stary – Wielkopolskę, nieletni Henryk – ziemię sandomierską; ziemia sieradzka stała się zaś częścią oprawy wdowiej księżnej Salomei, która sprawowała również opiekę nad najmłodszym z synów Bolesława, Kazimierzem.
Ów podział nie utrzymał się długo. Już w 1144 r. między książętami wybuchła wojna. Zasadniczą linię podziału w tym konflikcie wyznaczały więzy krwi: Bolesław oraz Mieszko, synowie wspomnianej Salomei, drugiej żony Krzywoustego, sprzymierzyli się przeciw Władysławowi, którego matką była Rusinka Zbysława. Po stronie juniorów opowiedział się również Piotr Włostowic z rodu Łabędziów, którego można nazwać pierwszym znanym śląskim możnowładcą.