Wielki nie był ostatni. Od śmierci Kazimierza Wielkiego (1370 r.) – powszechnie uważanej za koniec dynastii Piastów – do wygaśnięcia jej śląskiej linii minęło ponad 300 lat. Ani dawni dziejopisowie, ani bardziej współcześni historycy niespecjalnie interesowali się żyjącymi na Śląsku Piastami, ponieważ nie mieścili się oni w ciasnych ramach historii narodowej. Tymczasem krytykowani za krótkowzroczność, zaciekły partykularyzm i przedkładanie kultury niemieckiej nad rodzimą, Piastowie śląscy stanowią galerię niezwykłych osobowości, gdzie dalekowzroczni politycy i mężowie stanu przeplatają się z utracjuszami i okrutnikami.
W połowie XIV w., kiedy więzi Śląska z Polską wciąż były jeszcze znaczne, za największego z tamtejszych Piastów uchodził Bolko II Mały (zm. 1368 r.) z linii świdnicko-jaworskiej. Początkowo jego stosunki z dworem w Pradze były chłodne, a nawet wrogie, książę bowiem prowadził niezależną względem dynastii Luksemburgów politykę, czego wyrazem był sojusz z Kazimierzem Wielkim oraz ślub z księżną Agnieszką z dynastii Habsburgów. Z czasem Bolko zbliżył się jednak do czeskiego króla. W ślad za tym szły nabytki terytorialne; dzięki wstawiennictwu Karola IV domena Piasta powiększyła się o połowę księstwa głogowskiego i ścinawskiego. Bolko otrzymał również liczne grody na pograniczu polsko-śląskim oraz wykupił dożywotne władanie nad Łużycami.
Wyjątkową karierę zrobiła również bratanica Bolka, księżna Anna (zm. 1362). Ponieważ jej stryj nie doczekał się męskiego dziedzica, swoje księstwo zapisał właśnie jej, czyniąc bardzo atrakcyjną partią na rynku matrymonialnym. Na mocy układu z 1353 r. księżna wyszła za mąż za cesarza Karola IV i wkrótce została koronowana na królową Czech, Niemiec oraz cesarzową Świętego Cesarstwa Rzymskiego.