Aneksja Śląska. Powstanie tzw. pruskiego Śląska było następstwem wojen toczonych przez Prusy i Austrię w XVIII w. Pierwsze dwie (1740–42 oraz 1744–45) były częścią konfliktu o sukcesję austriacką. Warunki pokoju zawartego we Wrocławiu w 1742 r. ustalały granicę między władztwem Wiednia i Berlina, która okazała się nader trwała – przetrwała do XX w., a na wielu odcinkach do 1945 r. Ostatnia z wojen śląskich (1756–63) była zaś środkowoeuropejskim epizodem wojny siedmioletniej.
W 1756 r., w wyniku tzw. odwrócenia przymierzy, przeciwko Prusom zjednoczyły się prawie wszystkie mocarstwa europejskie (Austria, Rosja, Francja). W sierpniu 1756 r. Austriacy odbili najpierw Górny Śląsk, a następnie Dolny z Wrocławiem. Stolica Śląska została jednak ponownie zajęta przez Fryderyka II już we wrześniu tego roku. Kolejne oblężenie Wrocławia miało miejsce latem 1760 r. Pomimo skazania Prus na porażkę z powodu nierówności sił, szczęśliwe zbiegi okoliczności pozwoliły im ostatecznie wyjść z tego konfliktu obronną ręką. Jeszcze w sierpniu 1759 r. wojska Fryderyka sromotnie przegrały z połączonymi siłami rosyjsko-austriackimi pod Kunowicami. Jednak opieszałość oraz brak koordynacji działań sprzymierzonych umożliwiły Prusom dalsze prowadzenie wojny. Sam Fryderyk II określił to mianem cudu domu brandenburskiego. Jeszcze bardziej szokująca była sytuacja z początku stycznia 1762 r., gdy po śmierci carycy Elżbiety jej następca Piotr III, prusofil, wycofał wojska rosyjskie z teatru działań wojennych, a nawet przekazał ich część do dyspozycji Fryderykowi. Po kilku miesiącach Romanow został skrytobójczo zamordowany, ale jego następczyni Katarzyna II formalnie wycofała się z wojny. Wydarzenia te określono mianem drugiego cudu.
W drugiej połowie 1762 r.