Śląski aplauz. Wojna francusko-niemiecka (1870–71) zakończyła się proklamacją ogłoszoną 18 stycznia 1871 r. w Wersalu o powołaniu II Rzeszy Niemieckiej oraz podpisaniem 10 maja pokoju we Frankfurcie nad Menem. To pierwsze odbyło się w pałacu Ludwików, gdzie była kwatera główna pruskiego króla Wilhelma I Hohenzollerna i gdzie ogłoszono go niemieckim cesarzem.
Zwycięstwo przyniosło Niemcom wiele długofalowych korzyści: stanowiło wielką chwałę pruskiego oręża, oznaczało też historyczne i długofalowe upokorzenie Francuzów. Rzesza uzyskała korzyści terytorialne w postaci Alzacji i części Lotaryngii oraz zysk finansowy w postaci olbrzymiej kontrybucji wojennej, której wielkość odpowiadała kontrybucji wyegzekwowanej przez cesarza Napoleona I od Prus w 1807 r.
Zarówno wojnę z Francją, jak i wcześniejsze wielkie sukcesy militarne Prus w konfrontacjach z Danią (1864 r.) i Austrią (1866 r.) przyjmowano na Śląsku z wielkim aplauzem i autentycznym patriotyzmem. Wrocław był trzecią – obok Berlina i Królewca – rezydencjonalną stolicą Prus, toteż Wilhelm I (ces. 1861–88) przebywał w mieście często i był dobrze przyjmowany. Wyrazem jego szczególnego stosunku do Wrocławia była pierwsza defilada zwycięskich wojsk, celebrowana przez nowego cesarza właśnie tu, a nie w Berlinie. Popularny był też kanclerz Otto von Bismarck, który mieszkał we Wrocławiu w 1859 r.; aprobowano jego politykę zbrojeń oraz wojenne plany. Istotna też była dla ogółu olbrzymia kontrybucja wojenna, z perspektywą inwestowania w gospodarkę Niemiec.
Struktura Rzeszy. Zjednoczenie Niemiec nie zmieniło polityczno-prawnej sytuacji Śląska, największej obszarowo prowincji w Królestwie Pruskim. Uchwalona 16 kwietnia 1871 r. konstytucja Rzeszy gwarantowała istnienie na jej obszarze dotychczasowych 25 państw oraz rządy ich władców z własnymi systemami ustrojowymi, odrębnym prawem i szkolnictwem.