W państwie niemieckim w latach 1918–45 Śląsk, szczególnie Górny, był jedną z kart przetargowych w polityce wewnętrznej, a zarazem miał być oknem wystawowym niemieckiego sukcesu gospodarczego i socjalnej polityki rządów.
Dwie części niemieckiego Śląska. Niemiecki Śląsk po I wojnie światowej zajmował największą część historycznego Śląska. Zmiany, które nastąpiły w konsekwencji powstań śląskich i plebiscytu, zmieniły jednak kształt administracyjny jednolitej od XVIII w. pruskiej prowincji z historyczną stolicą we Wrocławiu. Dzieliła się ona tradycyjnie na trzy okręgi (rejencje): Legnicę (zachodni Dolny Śląsk), Wrocław (tzw. Śląsk Środkowy, dzisiaj pojęcie już nieużywane), Opole (wschodni, czyli Górny Śląsk).
