Władzom PRL zależało na unifikacji regionu, jako części tzw. Ziem Odzyskanych, z resztą kraju nazywanego macierzą. Weryfikatorem tych dążeń była nieustanna emigracja miejscowej ludności oraz zróżnicowane oblicza Górnego i Dolnego Śląska.
Pierwsze lata powojenne. Wbrew obawom Winstona Churchilla, który na konferencji w Jałcie (luty 1945 r.) wyraził się, że „polska gęś” udławi się zbyt dużą ilością niemieckiego jadła, w czasie ostatniego spotkania przywódców Wielkiej Trójki (Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i ZSRR) w Poczdamie (lipiec/sierpień 1945 r.) ustalono, że tereny na wschód od Odry i Nysy Łużyckiej znajdą się w rękach polskiej administracji. Chociaż ostateczne potwierdzenie dotyczące tych ziem miało nastąpić podczas konferencji pokojowej, do której ostatecznie nie doszło, decyzja o wysiedleniu ludności niemieckiej właściwie przesądziła o przekazaniu niemal całego terytorium Śląska w polskie ręce.
