Boliwia
Górne Peru. Górne Peru w okresie kolonialnym było miejscem, gdzie wydobywano olbrzymie ilości srebra zasilającego królewski skarbiec w Madrycie. Podczas wojen niepodległościowych rojaliści ścierali się tu z antyhiszpańską guerrillą, wspieraną przez siły Zjednoczonych Prowincji La Platy. Po klęsce rojalistów miejscowe elity dążyły do uniezależnienia się od Peru i La Platy, toteż w 1825 r. została proklamowana niezależna Republika Boliwijska, nazwana tak na cześć libertadora.
Wzorcowa konstytucja Bolívara. Konstytucję Boliwii, którą miały przyjąć pozostałe państwa hispanoamerykańskie, opracował osobiście Simón Bolívar. Ustanawiała ona trzyizbową legislatywę oraz dawała bardzo szerokie kompetencje dożywotnio obieranemu prezydentowi (w takim kształcie boliwariańskiej konstytucji nigdzie jednak w Ameryce Południowej nie przyjęto). Po okresie wewnętrznego zamętu prezydentem Boliwii został gen. Andrés de Santa Cruz (1829–39), który wzmocnił armię, zreformował finanse państwa i ustanowił inną konstytucję, likwidującą m.in. dożywotnią prezydenturę. Jego największym projektem politycznym było jednak utworzenie konfederacji peruwiańsko-boliwijskiej (1836 r.), ale przetrwała ona jedynie 3 lata, upadła wskutek interwencji zaniepokojonych sąsiadów, Chile i Argentyny. Ostatnia próba połączenia obu państw – peruwiańska inwazja na Boliwię w 1841 r. – zakończyła się klęską Peruwiańczyków.
Bezlik wojskowych przewrotów. Następne dekady w historii Boliwii to czas zastoju gospodarczego oraz walk wewnętrznych między skorumpowanymi i nieudolnymi caudillos – tylko w latach 40. XIX w. doszło do ponad 60 prób przewrotów. Dopiero w 1857 r. prezydentem został pierwszy cywil na tym stanowisku José María Linares, który jednak niewiele różnił się od wojskowych caudillos – i on został obalony po tym, gdy ogłosił się dożywotnim dyktatorem.