Meksyk
Wypędzenie Hiszpanów. Długotrwałe wojny niepodległościowe zrujnowały byłe Wicekrólestwo Nowej Hiszpanii. Załamała się wydajność meksykańskich kopalni srebra i system komunikacyjny kraju. Kryzys demograficzny ograniczył wydajność rolnictwa. Szczególnie mocno zdewastowana została środkowa część kraju. Szacuje się, że ok. 300 tys. żołnierzy (od 15 do 30 proc. całej dorosłej populacji mężczyzn) po zakończeniu wojen niepodległościowych nie miało pracy ani innych dochodów. Taka sytuacja generowała nie tylko problemy gospodarcze, ale także społeczne. Wielu weteranów znalazło zatrudnienie w oddziałach różnych caudillos, którzy mieli odegrać dominującą rolę na meksykańskiej scenie politycznej.
Po uzyskaniu niepodległości (1821 r.) władze nowego państwa wydały dekret wypędzający wszystkich Hiszpanów z terytorium Meksyku. Oczywiście osłabiło to gospodarkę, ale otworzyło Kreolom drogę do zajęcia uprzywilejowanego miejsca w hierarchii społecznej kraju. Warstwa ta nie była jednak jednolita. Stare, tradycyjne rody latyfundystów posiadały wielkie hacjendy, natomiast liczniejsza grupa zamieszkująca miasta czerpała zyski z handlu i innych profesji. To właśnie ci ostatni okazali się animatorami meksykańskiej sceny politycznej. Najliczniejszą część populacji stanowiły ubogie masy chłopskie zamieszkujące meksykańską prowincję. Indiańscy i metyscy chłopi stanowili niewyczerpane źródło taniej siły roboczej na wielkich hacjendach. Nadwyżka siły roboczej zniechęcała władze meksykańskie do promowania imigracji z zagranicy.
Kościół i wojsko. W Meksyku istniały dwa instytucjonalne filary władzy: Kościół katolicki i wojsko. Kościół wyszedł z wojen niepodległościowych obronną ręką, zachowując majątek, a należała do niego wówczas połowa ziemi uprawnej.