Kto chce reform, ten komunista. Plagami Ameryki Łacińskiej były w okresie zimnej wojny głębokie przepaści społeczne, nędza, na niektórych obszarach nawet głód, tyranie zwyrodnialców, przemoc policji i wojska. Te realia przesądzały o gwałtowności dążeń do zmiany, skłaniały do postaw rewolucyjnych – dlatego latynoamerykańscy buntownicy brali nieraz do ręki broń, zakładali w miastach i na wsiach oddziały partyzanckie.
Zimna wojna – tzn. rywalizacja między demokracją w stylu zachodnim a realnym socjalizmem, między USA a ZSRR i Chinami – przesądzała o tym, że każdy sprzeciw w imię sprawiedliwości społecznej lokalne elity Ameryki Łacińskiej, jak i Stany Zjednoczone, traktowały jako komunistyczną intrygę inspirowaną z Moskwy. Nawet wówczas, gdy rebelie nie miały odwołań do komunizmu, a były jedynie dążeniem do ograniczenia wpływów miejscowej oligarchii, dominacji Waszyngtonu i próbą zasypania choćby części nierówności.