Na początku był proboszcz. Gniazdem rodowym Branickich Korczaków była najprawdopodobniej wieś Branica w dawnym województwie lubelskim, niedaleko Radzynia. Tyle że wsie o tej nazwie są tam przynajmniej dwie. Adam Boniecki w herbarzu z przełomu XIX i XX w. przyjął, że z tej położonej w parafii Czemierniki wywodzili się mniej zasłużeni Braniccy herbu Janina. Z drugiej, w parafii radzyńskiej – Braniccy Korczakowie. Część badaczy uważa, że rodową siedzibą mogła być początkowo wieś Siemień w parafii parczowskiej. Z nią bowiem był związany ten, którego uznać można za pierwszego znaczącego członka rodu, czyli Sebastian Branicki (1484–1544).
A zaczyna się kariera Branickich Korczaków od godności kościelnych. Rzeczonego Sebastiana znajdujemy najpierw ok. 1518 r. jako skromnego proboszcza we Wrzeszczowie w powiecie radomskim. Dzięki protekcji prymasa Jana Łaskiego i jego rodu odbył podróż edukacyjną do Włoch, a z czasem awansował na kolejne, coraz lepiej uposażone prebendy, w tym kanonię łowicką. Dzięki znajomości prawa torował sobie drogę do dalszej kariery. W 1532 r. był już referendarzem koronnym, w 1536 r. otrzymał sakrę biskupią i krzesło senatorskie jako biskup kamieniecki. Z najniższej w hierarchii senatorskiej godności biskupiej na krótko objął biskupstwo poznańskie w 1540 r., gdzie okazał się energicznym duszpasterzem, skutecznym i hojnym zarządcą. Przede wszystkim w annałach zapisał się jednak Sebastian Branicki jako jeden z pierwszych polskich biskupów gorliwie występujących przeciw reformacji.
Do rozpusty skłonny. Kolejne pokolenia Branickich Korczaków w XVI i XVII w. nie dochodziły do senatorskich krzeseł, ograniczając swe kariery do urzędów ziemskich. Stopniowo gromadząc majątek, dzierżawiąc królewszczyzny i wżeniając się w odpowiednie rody doszli Braniccy Korczakowie do urzędów senatorskich dopiero w początkach XVIII w.