Wyspa Arabów
Świat arabski jest kojarzony obecnie z rozległym obszarem od Iraku po Maroko i Mauretanię, położonym na dwóch kontynentach i obejmującym niemal dwa tuziny państw. Jednakże początki kultury arabskiej wiążą się ściśle z obszarem Półwyspu Arabskiego, a jej tereny rodzime leżą w granicach obecnej Arabii Saudyjskiej oraz Jemenu. Ważną rolę odgrywało także obecne pogranicze syryjsko-irackie i teren Jordanii. Kultury istniejące tu na wiele setek lat przed naszą erą odgrywały jednak rozmaitą rolę w kształtowaniu się klasycznej kultury Arabów – nie ze wszystkich czerpano w jednakowym stopniu; bez wątpienia najważniejszy był dorobek cywilizacyjny obszaru znajdującego się w granicach Arabii Saudyjskiej.
Półwysep Arabski jest nazywany przez jego mieszkańców Dżazirat al-Arab, Wyspą Arabów. Z trzech stron jest on oblany wodami mórz: Arabskiego od wschodu, Czerwonego od zachodu, Oceanu Indyjskiego od południa, zaś od północy od reszty świata oddziela go morze piasków: Pustynia Syryjska. I to pustynia w największym stopniu ukształtowała dzieje Arabów i sposób ich egzystencji, zmuszając do długiego trwania przy koczowniczym trybie życia, choć i w dawnych czasach istniały oazy i osiedla typu miejskiego, a jednym z czynników rozwoju społecznego była rywalizacja pomiędzy beduinami (beduin to nie nazwa etniczna, lecz arabski odpowiednik słowa koczownik) a ludnością osiadłą.
Pierwsze ślady obecności człowieka na Półwyspie Arabskim sięgają VII tysiąclecia p.n.e. Z tego okresu pochodzą rysunki naskalne świadczące, że tereny te były dużo wilgotniejsze, a ich mieszkańcy zajmowali się łowiectwem i zbieractwem. Ok. VI tysiąclecia p.n.e. zaczęły się zmiany klimatyczne, odzwierciedlone w naskalnych obrazkach, z których stopniowo znikają rysunki słoni i zwierząt leśnych.