Na północ od Dniepru
Geografowie o Słowianach. Wielki francuski badacz André Miquel nazwał geografię córką kalifatu ze względu na bliskie związki tej dziedziny wiedzy z kulturą i ideologią władzy w apogeum potęgi rodu Abbasydów (IX w.). Najkrócej rzecz ujmując, geografia arabsko-muzułmańska (chodzi o dzieła pisane w języku arabskim – nie wszyscy autorzy byli Arabami) była geografią humanistyczną, to znaczy poprzez refleksję na temat świata, jego natury i ukształtowania pragnęła dochodzić do wiedzy na temat zamieszkujących go ludzi. Przejawiało się to w znacznym stopniu w recepcji i adaptacji antycznej greckiej koncepcji stref klimatycznych, na które dzielono ziemię; wedle tej myśli, cechy charakteru ludzi zależały w znacznym stopniu od tego, jakie tereny zamieszkiwali, od tamtejszego klimatu, nasłonecznienia, a także zasobów.
O Słowiańszczyźnie wspomina dość duża liczba klasycznych arabsko-muzułmańskich traktatów geograficznych, a wśród ich autorów są postaci takie jak al-Chwarizmi, Ibn Churradazbih, al-Mas’udi, al-Istachri, Ibn Hawkal, al-Idrisi i wielu innych. Odnajdujemy tam także podróżników, jak np. żyjącego w X w. uczestnika abbasydzkiego poselstwa do Bułgarów nadwołżańskich Ibn Fadlana (który trafił do popkultury, na kanwie jego losów i relacji z podróży bardzo luźno opiera się film „Trzynasty wojownik” z Antonio Banderasem); podróżnikiem był także autor jednego z najważniejszych tekstów traktujących o państwie Mieszka I – pochodzący z Tortosy kupiec imieniem Ibrahim ibn Ja’kub, najprawdopodobniej muzułmanin pochodzenia żydowskiego (podróż swą zakończył w Kordobie w 967 r., a jego relacja cytowana jest w jedenastowiecznym traktacie geograficznym al-Bakriego).
Szlaki handlowe. Autorów arabsko-muzułmańskich piszących o Słowiańszczyźnie interesują głównie kwestie związane z handlem.