Zarzuty i preteksty
11 września 2001 r. skrajna organizacja, czy też lepiej – siatka terrorystyczna Al-Kaida przeprowadziła zuchwały zamach na Nowy Jork i Waszyngton. Jeden z symboli amerykańskiej dominacji nad światem, dwie wieże World Trade Center, został zrównany z ziemią. Zginęło ponad 2700 osób. Choć Irak bezpośrednio nie miał nic wspólnego z tym wydarzeniem, to jednak na fali tzw. wojny z terroryzmem amerykański prezydent USA George W. Bush ogłosił w styczniu 2002 r. istnienie tzw. osi zła, obejmującej Irak, Iran i Koreę Północną. Wiele przesłanek wskazuje, że był to wyłącznie pretekst do ataku, ponieważ w Iraku nie istniały do czasu amerykańskiej napaści ugrupowania o charakterze terrorystycznym, co można, paradoksalnie, uznać za jeden z pozytywów Saddamowskiej dyktatury. Logicznie rzecz biorąc, celem amerykańskiego gniewu powinna stać się raczej Arabia Saudyjska, skąd pochodzili zamachowcy, stało się jednak inaczej.
Irak był bardzo osłabiony ekonomicznie w efekcie wojen prowadzonych prawie bez przerwy od 1979 r. (wojna iracko-irańska), ale i sankcji nałożonych na Bagdad po Pustynnej Burzy, jak nazywano wojnę o Kuwejt z lat 1990–91. Z drugiej jednak strony był wzmocniony prestiżowo. Wojska koalicyjne, choć pokonały armię iracką i wyzwoliły Kuwejt spod okupacji, nie postawiły kropki nad i, pozwalając przetrwać prezydentowi Saddamowi Husajnowi na stanowisku, co oczywiście wykorzystywane było propagandowo jako zwycięstwo, przynajmniej moralne, Iraku i przyczyniło się do tego, że Saddam w wielu kręgach arabskich (nie tylko irackich) stał się bohaterem narodowym jako ten, który miał odwagę przeciwstawić się obcej ingerencji w sprawy wewnątrzarabskie.
W drugiej połowie 2002 r. prezydent Bush ogłosił, że bardzo poważnie rozważa atak na Irak.