Za 15 bramami
Współcześnie istotnym elementem relacji żydowsko-palestyńskich jest spór o Wzgórze Świątynne. Jest to obszar o pow. 145 tys. m kw. (jedna szósta Starej Jerozolimy), otoczony wysokim murem z piętnastoma bramami. Według tradycji żydowskiej obszar Wzgórza, nazywanego po hebrajsku Har ha-Bayit, to miejsce, w którym doszło do stworzenia świata. Tam miała się znajdować skała, na której Abraham składał w ofierze Bogu swojego syna Izaaka. Jerozolima była stolicą państwa Dawida, Salomona i ich następców. To tu Salomon zbudował pierwszą świątynię, która stała się głównym sanktuarium religijnym starożytnej Judei. Została zburzona przez Babilończyków ok. 586 r. p.n.e. Na jej miejscu w latach 520–516 p.n.e. zbudowano Drugą Świątynię. Została ona zburzona w okresie pierwszego powstania żydowskiego w 70 r. n.e. Pozostałością po niej jest fragment Zachodniego Muru, zwany Ścianą Płaczu, gdzie Żydzi modlą się wierząc, że prośby spisane na kartkach i pozostawione w szczelinach muru będą wysłuchane przez Boga.
Dla muzułmanów Jerozolima (al-Kuds) jest trzecim świętym miastem po Mekce i Medynie. Według Koranu i sunny prorok Muhammad (Mahomet) właśnie ze skały, na której Abraham miał ofiarować swego syna, został zabrany w podróż do nieba (art. s. 12). Jerozolima została zdobyta przez Arabów w 638 r. Za rządów kalifa Abd al-Malika, w 691 r., ukończono budowę meczetu Kopuła na Skale (Kubbat as-Sachra). Stał się on odtąd jedną z najbardziej charakterystycznych budowli sakralnych islamu oraz Jerozolimy. Równolegle powstał meczet Al-Aksa. Jest to jedna z największych świątyń islamu, zdolna pomieścić 30 tys. wiernych. Obydwa meczety wraz z innymi zabudowaniami zajmują szczyt wzgórza, tworząc Święte Sanktuarium – Harm al-Szarif. Nieprzerwany od końca XII w.