Zrodzone we wczesnym średniowieczu Danię, Szwecję i Norwegię połączyła w 1397 r. unia kalmarska, a ich pierwszy wspólny król Eryk, wywodzący się z pomorskich Gryfitów, miał ambicje zostać bałtyckim imperatorem.
Koniec epoki wikingów. X w. wytyczył w dziejach Skandynawii granicę między czasem wikingów a epoką królestw, w której policentryczny system, oparty na rywalizacji politycznej rodów i grup wodzowskich, został zastąpiony przez władzę królewską, a pojawienie się chrześcijaństwa i kultury łacińskiej gruntownie zmieniło świat wyobrażeń i formy życia codziennego. Chronologia powstawania nowych struktur władzy państwowej na terytoriach późniejszych Danii, Norwegii i Szwecji zależała od położenia względem świata karolińskiego.
Pomocnik Historyczny
„Dzieje wokół Bałtyku”
(100168) z dnia 01.06.2020;
Średniowiecze;
s. 40
Oryginalny tytuł tekstu: "Unia i Eryk"
