Dobrodziejstwo Nilu. Zwykło się mawiać, że Egipt faraonów jest darem Nilu. To dzięki najdłuższej rzece Afryki powstała jedna z najstarszych zaawansowanych cywilizacji świata, która zasłynęła tym, że wymyśliła hieroglify i budowała piramidy. Ponieważ Nil co roku wylewał i warstwa naniesionego mułu użyźniała pola, podstawą gospodarki Egiptu było rolnictwo. Korzystanie z tego dobrodziejstwa natury wiązało się z koniecznością budowy i konserwacji kanałów, tam i grobli. Potrzeba koordynacji prac ludzi doprowadziła do wykształcenia się struktur społecznych oraz państwowych, na czele których stanął wybraniec bogów – faraon.
Stare Państwo. Kraj zawsze dzielił się na Egipt Dolny (Delta Nilu) oraz Górny (od okolic współczesnego Kairu do pierwszej katarakty). Od rewolucji neolitycznej obie te krainy zamieszkiwały kolejne kultury rolnicze, aż w IV tys. p.n.e. wykształciła się górnoegipska kultura Nagada. To w czasie jej dominacji, ok. 3200 r. p.n.e., pojawiły się pierwsze hieroglify, a 200 lat później jeden z władców z południa zjednoczył Górny i Dolny Egipt i przeniósł stolicę do Memfis. W tzw. okresie wczesnodynastycznym kształtowały się fundamenty państwa egipskiego i jego najważniejsze instytucje. Najbardziej ikoniczny okres to tzw. Stare Państwo (III–VI dynastia), kiedy wznoszono gigantyczne kamienne grobowce władców w kształcie piramid. Były symbolem wielkości króla i siły rządzonego przez niego państwa, którego okres prosperity zakończył kryzys gospodarczy i rozdrobnienie władzy centralnej.
Wyprawy do Puntu
Punt był egzotyczną krainą na południu, z której Egipcjanie przywozili mirrę i kadzidło, rzadkie zwierzęta, złoto i elektron (naturalnie jaśniejsze złoto z domieszką srebra i miedzi).