Pomocnik Historyczny

Wielcy wodzowie i władcy

Wielcy wodzowie i władcy afrykańscy

Sa’id ibn Sultan Albusa’idi; portret z XIX w. Sa’id ibn Sultan Albusa’idi; portret z XIX w. AN
Ważniejsi przywódcy polityczni i religijni przedkolonialnej Afryki.

Abdallah ibn Jasin (zm. 1059). Teolog i polityk, z pochodzenia Berber z Sahary, założyciel ruchu religijnego Almorawidów. W swoim państwie dążył do rygorystycznego przestrzegania reguł obyczajowych i prawnych islamu.

Abu Jusuf Jakub ibn Jusuf al-Mansur, także: Mulaj Jakub, Jakub Almanzor (1160–99). Trzeci kalif almohadzki (1184–99), panujący w Maghrebie i Hiszpanii. Na jego czasy przypadł rozkwit handlu, architektury, nauki i sztuki.

Abu Abd Allah Muhammad ibn Tumart (ok. 1080–1130). Uczony muzułmański pochodzenia berberyjskiego, założyciel i przywódca ruchu Almohadów. Doprowadził do rewolty przeciw panowaniu Almorawidów i zmierzchu ich państwa. Państwo Almohadów objęło znaczną część Maghrebu oraz część Hiszpanii.

Agadża. Władca Dahomeju (1718–40), wybitny reformator polityczny. Pod jego panowaniem Dahomej przejął bezpośrednią kontrolę nad Wybrzeżem Niewolniczym, a zarazem nad handlem niewolnikami z Europejczykami.

Ahmad Abu al-Abbas al-Mansur, znany też jako Mansur Złoty (1549–1603). Władca Maroka z dynastii Saadytów (1578–1603). Słynął z zamiłowania do nauki i sztuki. W jego czasach Maroko podbiło Imperium Songhaju.

Ahmad ibn Ibrahim al-Ghazi, także: Ahmad Grań (ok. 1506–43). Imam sułtanatu Adal, który w trakcie wojny z Etiopią był bliski podboju całego jej terytorium. Zachowanie suwerenności i tożsamości religijnej Etiopia zawdzięczała częściowo pomocy Portugalczyków.

Ahmad at-Tidżani (1737–1815). Przywódca religijny i myśliciel społeczny urodzony w Algierii, przywódca bractwa sufickiego Tidżanija. Głosił, że odrodzeniu muzułmańskiemu powinny towarzyszyć reformy społeczne.

Pomocnik Historyczny „Dzieje Afryki” (100176) z dnia 02.11.2020; Nieznany kontynent; s. 54
Oryginalny tytuł tekstu: "Wielcy wodzowie i władcy"
Reklama