Ahmed Ben Bella (1916–2012). Jako żołnierz armii francuskiej wziął udział w II wojnie światowej (medal za odwagę wręczył mu osobiście Charles de Gaulle). W latach 50. wrócił do Algierii i stał się jednym z przywódców Frontu Wyzwolenia Narodowego (FLN). Długoletni pobyt w więzieniu sprawił, że w chwili uzyskania niepodległości (1962) cieszył się dużą popularnością. Dzięki poparciu armii został najpotężniejszym człowiekiem w kraju: premierem, później prezydentem. Algieria stała się centrum wszelkiej maści ruchów rewolucyjnych – sam Ben Bella spotykał się z Che Guevarą i zaopatrywał bojowników w broń. Próbował kolektywizować rolnictwo, nacjonalizować przemysł oraz banki. W czerwcu 1965 r. został obalony przez wojskowych i umieszczony w areszcie domowym. Dopiero w 1980 r. generałowie pozwolili mu na wyjazd do Szwajcarii. Do Algierii powrócił w 1990 r. i po nieudanej próbie wejścia do polityki wycofał się z życia publicznego.
Jomo Kenyatta (1891–1978). Pochodził z dominującego w Kenii ludu Kikujów. Studiował na prestiżowej London School of Economics (brał udział w seminarium antropologicznym Bronisława Malinowskiego). Brytyjski liberalizm uświadomił mu konieczność tworzenia stowarzyszeń i wykorzystywania wolności obywatelskich do walki politycznej. Wielokrotnie podróżował do Londynu jako delegat Stowarzyszenia Kikujów z petycją przeciwko wywłaszczaniu krajowców na rzecz białych. W 1946 r. stanął na czele Afrykańskiego Związku Kenii, który domagał się przyznania krajowi autonomii. Nie brał bezpośredniego udziału w powstaniu Mau Mau (1952–60), ale został skazany na więzienie pod zarzutami kierowania ruchem. Gdy w 1963 r. Kenia uzyskała niepodległość, Kenyatta został jej pierwszym prezydentem, a utworzona przez niego partia – Narodowy Związek Kenii (KANU) – wygrała wybory parlamentarne.