Tyś jakby utkana z mgiełki, koronkowa – to słowa zakochanego Napoleona o kobiecie, która okazała się nadzwyczaj silna. Józefina została pierwszą cesarzową Francuzów i królową Włoch, przeżyła rozwód i przetrwała upadek cesarstwa. Jej potomkowie są dziś wśród rodów panujących Szwecji, Danii, Norwegii i Belgii.
Nic nie zapowiadało błyskotliwej kariery Marie-Josèphe Rose Tascher de La Pagerie, urodzonej w Trois-Îlets na Martynice. Jej rodzice wywodzący się ze szlachty kreolskiej mieli plantację trzciny cukrowej i nie byli szczególnie zamożni, ale dziewczynka miała szczęśliwe dzieciństwo – wychowywała się zgodnie z filozofią Rousseau w bliskim kontakcie z naturą.
Miała 16 lat, gdy opuściła wyspę i wyszła za mąż za kuzyna, wicehrabiego Aleksandra Franciszka Marię de Beauharnais, oficera w armii francuskiej. Szybko urodziła dwójkę dzieci – Eugeniusza i Hortensję, i równie szybko znalazła się w separacji z mężem. Los jednak ponownie połączył małżonków, gdy Marie (Józefiną nazwał ją Napoleon) wspierała Aleksandra oskarżonego podczas terroru Robespierre’a o zdradę stanu. Oboje znaleźli się wówczas w więzieniu, ale tylko jej cudem udało się uniknąć śmierci.
Młoda wdowa z dwójką dzieci musiała zadbać o swój los. Poradziła sobie znakomicie, stając się niekoronowaną królową Dyrektoriatu. Brylowała na salonach, romansując z wpływowymi osobistościami, m.in. z Paulem Barrasem. To za jego pośrednictwem w 1795 r. poznała młodszego o sześć lat Napoleona Bonapartego, który stracił głowę dla ponętnej i doświadczonej kochanki. Choć nie był specjalnie zamożny, przyjęła jego oświadczyny, gdyż pragnęła stabilizacji. Ledwie wzięli ślub cywilny, a już dwa dni później świeżo upieczony małżonek na czele wojsk francuskich wyruszył do Włoch, co prawdopodobnie zawdzięczał kontaktom żony.