Ład wiedeński
25 lat wojen, nazwanych napoleońskimi, zakończył kongres zwołany w Wiedniu w 1814 r. Był następstwem klęski wojennej, a następnie abdykacji Napoleona Bonapartego (cesarz Francuzów 1804–14/15); jego próba powrotu do głównego nurtu wydarzeń w Europie zakończyła się pod Waterloo. Gospodarzem kongresu był Klemens Lothar von Metternich, austriacki minister spraw zagranicznych (w latach 1809–48, kanclerz 1821–48). O decyzjach, które zostały podjęte, przesądziły Wielka Brytania, Rosja, Austria i Prusy. Istotną rolę odegrała też Francja kierowana przez nową/starą dynastię Burbonów.
Najważniejszą decyzją kongresu było ustanowienie nowego porządku politycznego w Europie, który miał zapewnić czołowym państwom bezpieczeństwo i pełną kontrolę nad kontynentem oraz światem pozaeuropejskim. Ład wiedeński był pierwszą tego typu konstrukcją polityczną w dziejach globu. Ostatecznie poległ dopiero 100 lat później, w okopach Wielkiej Wojny (1914–18), ustępując miejsca nowemu, zwanemu wersalskim. W Wiedniu główne mocarstwa przyznały sobie prawo do interwencji w każdym momencie i miejscu w Europie, gdyby uznały, że porządek społeczny i polityczny został zagrożony.
Kontynent podzielono na strefy wpływów, np. Austria miała dyscyplinować mieszkańców Italii. Komentatorzy polityczni nazwali ironicznie porozumienie mocarstw koncertem albo kwintetem. Ironia z czasem zwietrzała, a termin jest używany do dzisiaj. Wiedeński ład polityczny został wzmocniony od strony ideowej przez porozumienie nazwane Świętym Przymierzem, którego deklaracja odwoływała się do uniwersalizmu chrześcijańskiego. Przystąpienia do niego odmówiła Wielka Brytania, więc ten ideowy sojusz scalał Austrię, Prusy i Rosję.
Mocarstwa pokroiły terytoria europejskie zgodnie z brytyjską ideą równowagi sił.