Wędrówki Indoeuropejczyków. Starożytni Germanowie byli z pochodzenia Indoeuropejczykami, których przodkowie w IV–III tys. p.n.e. zamieszkiwali stepy Eurazji, gdzieś na północ od Morza Czarnego i Kaukazu. Ponieważ szybko udomowili konie i nauczyli się korzystać z wozów konnych, w II tys. p.n.e. podjęli dalekie wędrówki. Na zachód dotarli Grecy, Italikowie i Celtowie, nad Adriatyk Ilirowie i Trakowie, nieco bardziej na północ Germanowie, Słowianie i Bałtowie. Na wschodzie Ariowie weszli do Pendżabu. Nad Morzem Czarnym pojawili się Scytowie i Sarmaci, a ku Iranowi skierowali się Medowie, Persowie i Partowie. W VIII w. p.n.e. siedziby Germanów znajdowały się na północ i wschód od Celtów (którzy dominowali we wnętrzu Europy), na terenach między południową Skandynawią, dzisiejszą Holandią a Wisłą, zwłaszcza na wielkich równinach dzisiejszych północnych Niemiec.
Wspólna kolebka wspólną kolebką, rodzina językowa rodziną językową, ale nie ma pewności (ku rozczarowaniu XIX/XX-wiecznych niemieckich głosicieli wiary w pradawną Germanentum), czy i w jakim stopniu ludy te tworzyły wspólną kulturę, miały poczucie tożsamości czy łączył je wygląd i styl życia. Na pewno nie tworzyły jednego organizmu państwowego, jednej „cywilizacji”. Nie wiemy, jak same siebie określały i czy swoją ojczyznę tytułowały Germanią. Gdyby zapytać Germanina, kim jest, zapewne podałby nazwę jednego z plemion. Co bardziej odległe od siebie mówiły odmiennymi językami i nie były w stanie się porozumiewać.
Jacy byli Germanowie? Germanowie byli prymitywni, zahartowani w trudnych warunkach życia na północy kontynentu, nawykli do wojny i przemocy, czego świadectwem są zachowane na torfowiskach na Półwyspie Jutlandzkim naturalnie zmumifikowane zwłoki z koszmarnymi nieraz okaleczeniami, tzw.