Gottfried Wilhelm Leibniz (1646–1716). Syn profesora prawa, zapisał się na uniwersytet w Lipsku, gdy miał 14 lat. Matematyk, odkrywca rachunku różniczkowego, twórca symbolu całki i pierwszych kalkulatorów, filozof, polihistor, zamiast kariery akademickiej wybrał służbę państwową, wypełniając liczne misje dyplomatyczne. Jako bibliotekarz w Hanowerze wprowadził system katalogowania książek. Działał jako teoretyk i praktyk w wielu dziedzinach, od prawa przez teologię, przyrodoznawstwo, medycynę, górnictwo, po zakładanie akademii nauk. Luteranin, próbował łagodzić konflikt między protestantami i katolikami; uważał, że między wiarą chrześcijańską a rozumem nie musi być sprzeczności. Swój racjonalistyczny system nazwał monadologią: każda substancja składająca się na rzeczywistość jest monadą, tworem odrębnym, niepowtarzalnym i zamkniętym. Tworzą one spójny i harmonijny zespół, dowód doskonałości dzieła Bożego. Autor m.in. „Teodycei” (1710). Żył i zmarł w samotności.
Immanuel Kant (1724–1804). Twórca filozofii krytycznej spędził całe życie na kresach Prus Wschodnich, w Królewcu, gdzie wykładał i pisał. Syn rzemieślnika, protestant, człowiek wielkiego umysłu i słabego zdrowia, rzadko opuszczał miasto, nie przyjął ofert pracy od ówczesnych renomowanych uniwersytetów niemieckich. Słynął z wszechstronnego wykształcenia, erudycji, pracowitości (nie założył własnej rodziny), punktualności, uregulowanego w każdym szczególe trybu życia. Do dziejów filozofii niemieckiej i europejskiej przeszedł trzema dziełami: „Krytyką czystego rozumu” (1781), „Krytyką rozumu praktycznego” (1788) i „Krytyką władzy sądzenia” (1790). Były to traktaty badające charakter, możliwości i granice poznania rzeczywistości przez umysł ludzki.