Heinrich Schütz (1585–1672). Był jedną z najwybitniejszych postaci wczesnego baroku. Dzięki studiom w Wenecji u Giovanniego Gabrielego i Claudia Monteverdiego przyniósł do Niemiec elementy stylu włoskiego, nakładając je na idee luterańskie. Z czasem stworzył własny język pełen szlachetnej prostoty i mistycyzmu. Z zachowanych ok. 500 jego dzieł większość stanowi muzyka religijna, zwykle z użyciem chóru. Podczas wojny trzydziestoletniej (1618–48) pisał utwory na składy bardziej kameralne, wcześniej i później – na bardziej monumentalne. Późne jego Pasje są najważniejszymi tego typu utworami przed Bachem. Był także autorem pierwszych niemieckich oper, z których jednak żadna się nie zachowała. Większość swego długiego życia spędził w Dreźnie, gdzie pełnił funkcję nadwornego kompozytora na dworze elektorskim, był też cenionym pedagogiem. Miał ogromny wpływ na muzykę niemiecką i niderlandzką swoich czasów, a i późniejsi twórcy, nawet w XX w., fascynowali się jego twórczością.
Johann Sebastian Bach (1685–1750). Co Schütz rozpoczął, Bach zakończył: dopełnił styl barokowy i zamknął go w idealnej formie. Jego muzyka religijna jest ucieleśnieniem idei luteranizmu (choć stworzył też mszę katolicką – słynną Mszę h-moll). Zarówno ona, jak i świecka muzyka, przede wszystkim instrumentalna, wykazują absolutny kunszt; polifonię doprowadził Bach do szczytów możliwości. Jego muzyka jednak to nie tylko konstrukcja, ale i głębokie emocje. Przez całe życie niemal nie ruszał się poza Turyngię i Saksonię; w ostatnim etapie był kantorem kościoła św. Tomasza w Lipsku. Znakomicie wykształcił synów: pięciu zostało muzykami, w tym czterech kompozytorami, z Carlem Philippem Emanuelem na czele. W późniejszych epokach powracano z fascynacją do jego twórczości: fugi pisali Mozart i Beethoven, Chopin zaczynał dzień od grania Bacha, nawiązywali do niego XX-wieczni neoklasycy.