Brama Brandenburska. Na jej miejscu pierwotnie pobierano opłaty od wjeżdżających do Berlina wozów z towarami. Król Fryderyk Wilhelm II polecił wznieść tu neoklasyczną bramę według projektu Carla Gottharda Langhansa. Ukończona w 1791 r. budowla została później zwieńczona wykonaną z brązu figurą Wiktorii powożącą kwadrygą zaprzężoną w cztery konie. Wysoka na 26 m Brama Brandenburska oraz prowadząca doń aleja Unter den Linden (Pod Lipami) stały się odtąd najbardziej reprezentacyjną częścią stolicy. Budowla ucierpiała podczas walk o miasto w 1945 r., a w podzielonym na strefy okupacyjne Berlinie znalazła się dokładnie na granicy między sektorami aliantów zachodnich a sowieckim. Skwer przy bramie stał się miejscem symbolicznego zjednoczenia Niemiec, kiedy w grudniu 1989 r. kanclerz RFN Helmut Kohl przeszedł na drugą stronę muru, by spotkać się z premierem NRD. Obecnie stanowi ona najbardziej naturalne tło dla wszelkich ważnych ogólnokrajowych wydarzeń (jak np. feta piłkarskiej reprezentacji Niemiec po zdobyciu mistrzostwa świata w 2014 r.).
Gmach Bauhausu. Powstały w 1919 r. Bauhaus (uczelnia artystyczno-rzemieślnicza) był pierwszą w świecie szkołą nowoczesnego projektowania. Jej założyciel i dyrektor Walter Gropious opowiadał się za zniesieniem granicy dzielącej sztukę od produkcji przemysłowej. Wybudowany w Dessau w latach 1925–26 gmach szkoły miał być – wedle słów samego Gropiousa – „konstrukcją zrozumiałą dla każdego, jak automobil”. (W skład kompleksu wchodzi również blok warsztatów i internat dla uczniów). Prostota formy, lekkość bryły oraz uzyskana dzięki licznym przeszkleniom przejrzystość miały niebywale mocny wpływ na wyobraźnię kolejnych pokoleń architektów. Budynek uczelni został uszkodzony w czasie II wojny światowej i w niedbały sposób odbudowany przez władze NRD.