Otton III (980–1002). Na miniaturze w ewangeliarzu z początku XI w. jest przedstawiony jako siedzący na tronie młody władca. Na sąsiedniej karcie oddaje mu hołd pochód alegorycznych postaci kobiecych: Roma, Galia, Germania i Sclavinia. W ten sposób symbolicznie ukazano idealny zakres cesarskiej zwierzchności Ottona III. Jego postać obecnie nie cieszy się dużym zainteresowaniem, stoi często w cieniu dziadka Ottona I Wielkiego. Wydaje się jednak, że młody cesarz wart jest przypomnienia w kontekście szukania historycznych tradycji dla idei zjednoczenia Europy. Zmarły ledwie w 23. roku życia był politycznym wizjonerem. Syn bizantyńskiej księżniczki miał planować odnowienie idei Cesarstwa Rzymskiego na Zachodzie (Renovatio Imperii Romanorum). Centrum jego władzy miał się stać oczywiście Rzym. Młode państwa Piastów i Arpadów, Polska i Węgry, miały współpracować z cesarzem jako części składowe imperium, których władcy nie tracili swobody politycznej. Elementem urzeczywistnienia tej wizji było m.in. utworzenie w 1000 r. arcybiskupstwa w Gnieźnie. Przedwczesna śmierć monarchy położyła kres wielkim planom, niepodzielanym zresztą przez część niemieckiej arystokracji, a i odrzucanym przez buntujących się rzymian.
Karol V Habsburg (1500–58). Był jednym z najpotężniejszych władców w Europie XVI w. Dzieciństwo spędził w Niderlandach. Po śmierci ojca Filipa I, w 1506 r., odziedziczył Burgundię i Niderlandy. 10 lat później został królem Hiszpanii (i jej zaoceanicznych kolonii). W 1519 r. obwołano go cesarzem rzymskim. Rok później koronował się w Akwizgranie na króla Niemiec. (Cesarzem został dopiero w 1530 r. i była to ostatnia koronacja cesarska dokonana przez papieża).
Początkowo sprawy niemieckie traktował drugorzędnie.