Na własnych zasadach. Nie lubi zdrobnień swego imienia, marnowania czasu, alkoholu. Nie pali. Czasem zbyt szybko jeździ samochodem, ale mandaty płaci bez wykrętów. Brytyjskie media nie przepadają za nią, bo nie uśmiecha się na widok obiektywu i nie daje szansy reporterom na sfotografowanie w wystrzałowych kreacjach ani w ckliwych pozach z pokrzywdzonymi tego świata. Nie bierze na ręce dzieci, nie przytula staruszków. Ona działa. Wykonuje swoją robotę i jest skuteczna.
Dla młodych Brytyjczyków księżniczka Anna jest nudnawą panią w ponadczasowych, praktycznych uniformach, zajętą wyłącznie pracą. Ale już ci w wieku nieco ponad średnim mogą pamiętać ją jako zbuntowaną nastolatkę w mini i powyciąganym swetrze, spontanicznie wskakującą na scenę i śpiewającą wraz z wokalistami musicalu „Hair” albo wyzywającą od bandy szczurów chodzących za nią reporterów. A także jako młodą kobietę, która własnoręcznie obroniła się przed porywaczem i umożliwiła jego ujęcie przez policję. I wreszcie mistrzynię Europy w latach 1971 i 1975 w jeździectwie oraz uczestniczkę letnich igrzysk olimpijskich w Montrealu w 1976 r. A przede wszystkim jako osobę, która udowodniła, że nawet na absurdalnie sformalizowanym brytyjskim dworze królewskim można żyć według własnych reguł.
Wybrała konie. Anna Elżbieta Alicja Luiza urodziła się 15 sierpnia 1950 r. w rezydencji Clarence House w Londynie. Była córeczką tatusia. Reporterka „Daily Express” Ashley Walton tak ją scharakteryzowała: „Anna jest jak książę Filip. Jest tak samo silna, nie znosi bzdur i nigdy nie bierze jeńców”.
Po kilkuletniej domowej edukacji w wieku 13 lat została wysłana do szkoły z internatem w Benenden w Kent. Uczyła się średnio, znacznie więcej zapału wykazywała w rywalizacji sportowej.