„Z Parnasu na targ”
Windsorowie wspierają artystów i kolekcjonują dzieła sztuki
Unikał zamówień. Pierwszy władca, który przyjął nazwisko Windsor, był tradycjonalistą, nie lubił innowacji w sztukach plastycznych, a jeśli chodzi o muzykę, to królewska loża w Covent Garden mogłaby mieć tabliczkę z inskrypcją: tu Jerzy V wył z nudów na operze „Fidelio” Beethovena. Król łaskaw był bowiem zanotować w dzienniku: „Poszedłem do Covent Garden, widziałem Fidelia i był cholernie nudny”. Za jego panowania oficjalne stanowisko nadwornego kompozytora (Master of the King’s Music) zwyczajowo zajmowali najwybitniejsi kompozytorzy brytyjscy, w 1924 r. objął je Edward Elgar. Dwór nie oczekiwał jednak od niego żadnych konkretnych utworów, Elgar skomponował jedynie dla księżnej Yorku Elżbiety Bowes-Lyon krótką suitę z dedykacją.
Oficjalnym mecenatem brytyjscy władcy obejmowali instytucje kultury, wśród nich m.in. Królewskie Akademie: Tańca, Sztuki, Sztuki Dramatycznej, Royal Opera House czy Royal Philharmonic Society. Natomiast bezpośrednich zleceń u artystów pierwszy z Windsorów unikał. Jeśli chodzi o zakupy dzieł do królewskiej kolekcji, także nie grzeszył wyczuciem. Zdobioną diamentami figurkę Fabergé – wyrzeźbionego w agacie mrównika afrykańskiego – kupił trzy dni po tym, jak 50 tys. brytyjskich żołnierzy zginęło w bitwie pod Ypres w listopadzie 1914 r. Z oddaniem natomiast król zbierał znaczki pocztowe, a ich kolekcję rozwinął w największą w kraju i jedną z najbogatszych na świecie.
Kuratorka czy sroka? Koneserką sztuki (głównie użytkowej) była natomiast jego żona, królowa Maria, choć jej zainteresowania dotyczyły głównie przedmiotów historycznie związanych z brytyjską rodziną królewską. Lubiła XVIII-wieczne meble, przedmioty z jadeitu, jaja Fabergé, które należały kiedyś do carycy Aleksandry z Romanowów, kuzynki Jerzego V.