Jean de Béthencourt (1362–1425). Ten normandzki szlachcic w 1402 r. dopłynął do Wysp Kanaryjskich. Z pewnością nie był tam pierwszym Europejczykiem, archipelag był znany już starożytnym Fenicjanom. Nie zajął też wysp w imieniu króla Francji, ponieważ kilka lat wcześniej wstąpił na służbę władcy Kastylii. To on jednak, tocząc wojny z miejscowymi Guanczami, rozpoczął kolonizację archipelagu. Na jego cześć nazwano miasto Betancuria, które do XIX w. było stolicą Fuerteventury.
Jacques Cartier (1491–1557). W 1534 r. z ramienia króla Franciszka I udał się na zachód i dopłynął do Zatoki św. Wawrzyńca (choć jego pierwotnym celem było znalezienie zachodniej drogi morskiej do Azji). Trzy wyprawy w dół rzeki św. Wawrzyńca otworzyły tę kluczową dla europejskiej eksploracji i kolonizacji amerykańskiego kontynentu drogę wodną. Uważa się, że jako pierwszy użył określenia Kanada w stosunku do ziem po obu stronach rzeki. (Nazwa pochodzi od słowa kanata oznaczającego w języku Irokezów i Huronów osadę). Odkrycia Cartiera stanowiły podstawę dla roszczeń Francji do terytorium nazywanego później Nową Francją.
Philippe de Corguilleray (nieznane dokładne daty życia). Hugenota, który w 1556 r. poprowadził wyprawę w stronę wybrzeży Ameryki Południowej, gdzie założył kolonię nazwaną Francją Antarktyczną (France antartique) na obszarze dzisiejszego Rio de Janeiro. Szybko wpadła ona jednak w ręce Portugalczyków, a uwaga Francji zwróciła się w stronę Gujany, gdzie na początku XVII w. generał Daniel de la Touche założył fort nazywany Cayenne i rozpoczął kolonizację regionu.
Robert Cavelier de La Salle (1643–87).