Guillaume de Machaut (ok. 1300–77). Wielka postać francuskiego średniowiecza, kompozytor i poeta, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli tzw. szkoły ars nova. Związany z miastem Reims, podróżował jednak wiele jako sekretarz Jana Luksemburskiego; były to głównie wyprawy wojenne (w tym na Polskę w 1327 r.). Po śmierci tego władcy służył na różnych dworach, wreszcie został kanonikiem w katedrze w Reims. W jego twórczości mistrzostwo formy łączy się z emocjonalnością treści, urzekająca muzyka ze zmysłową poezją. W dziedzinie muzyki religijnej zasłynął zwłaszcza jako autor pierwszej zachowanej pełnej mszy: „Messe de Nostre-Dame”.
Clément Janequin (ok. 1485 – ok. 1558). Kompozytor i duchowny, najwybitniejszy przedstawiciel francuskiego późnego renesansu, zwłaszcza w dziedzinie gatunku chansons – pieśni świeckich, polifonicznych, często dźwiękonaśladowczych („Śpiew ptaków”, „Krzyki Paryża”, „Bitwa pod Marignan”), stanowiących efektowne, pełne humoru chóralne obrazki rodzajowe. Pisał również muzykę religijną, ale to właśnie chansons stały się najpopularniejsze.
François Couperin Le Grand (1668–1733). Okres baroku był we Francji czasem ogromnego rozkwitu talentów. Jednym z największych był właśnie Couperin, mistrz muzyki klawesynowej, nadworny kompozytor Ludwika XIV. Przydomek Le Grand wziął się stąd, że Françoisa uznano za najwybitniejszego w tej muzycznej rodzinie (wyróżniał się jeszcze jego stryj Louis, również autor dzieł klawesynowych). W swoich dziełach, głównie suitach klawesynowych, wypracował indywidualny styl pełen poezji, alegorii, czasem humoru, a czasem refleksji.