Małe, ale strategiczne. Współczesna Francja jest państwem położonym na sześciu kontynentach: w Europie, obu Amerykach, Afryce, Australii i Oceanii oraz Antarktyce. Terytoria zamorskie zajmują łącznie ok. 121 tys. km kw. (Francja kontynentalna to 544 tys. km kw.), zamieszkuje je ok. 2,8 mln osób (łączna populacja Francji to 67,4 mln). Pod względem administracyjnym tworzą one 5 departamentów (Gujana Francuska, Gwadelupa, Martynika, Majotta, Réunion), 5 wspólnot zamorskich (Polinezja Francuska, Saint-Barthélemy, Saint-Martin, Saint Pierre et Miquelon, Wallis et Futuna), 2 wspólnoty o charakterze szczególnym (Nowa Kaledonia, Francuskie Terytoria Południowe i Antarktyczne – bezludne, zarządzane bezpośrednio) oraz własność Republiki Francuskiej w postaci Wyspy Clippertona. Mimo niuansów ustrojowych terytoria te są integralną częścią republiki, a ich mieszkańcy dysponują pełnią praw politycznych. W Zgromadzeniu Narodowym Francję Zamorską reprezentuje 27 deputowanych (na 577), zaś w Senacie 21 (na 348). Leżąca na Antarktydzie Ziemia Adeli (432 tys. km kw.) pozostaje pod zwierzchnictwem Paryża, ale nie jest terytorium Francji.
W ten sposób republika dysponuje punktami oparcia rozrzuconymi po całym globie: portami, lotniskami, instalacjami łączności i nasłuchu radioelektronicznego, stacjami śledzenia satelitów i dozoru hydroakustycznego, całą tą infrastrukturą wojskowo-cywilną. Dochodzą do tego kosmodrom w Gujanie i poligon atomowy w Polinezji. Istotne są także względy ekonomiczne, np. prawo do wytyczania Wyłącznej Strefy Ekonomicznej o szerokości 200 mil morskich (Wyspa Clippertona). Terytoria te w zasadzie nie są przedmiotem poważnych roszczeń ze strony innych państwa. Pretensje Madagaskaru do Wysp Rozproszonych (w składzie Francuskich Terytoriów Południowych i Antarktycznych) czy Republiki Komorów do Majotty można uznać bardziej za element swoistego teatrum niż realne wyzwania.