Niechciany cesarz i zgryźliwy, zbereźny staruch. Taki obraz Tyberiusza wyłania się z lektury tekstów antycznych historyków, którzy nie darzyli sympatią tego władcy. Zarzucali mu m.in. okrucieństwo, małostkowość i dwulicowość. Drugi z rzymskich princepsów wywodził się ze znakomitego patrycjuszowskiego rodu Klaudiuszy Neronów. W 38 r. p.n.e., gdy jego matka poślubiła przyszłego cesarza Augusta, trafił do jego domu. Po objęciu władzy przez tegoż Augusta Tyberiusz rozpoczął spektakularną karierę polityczno-wojskową, sprawując najważniejsze urzędy i dowództwa wojskowe. Cesarz powierzył mu m.in. ważną misję dyplomatyczną na wschodzie (20 r. p.n.e.), której celem było umocnienie rzymskich wpływów w Armenii i uregulowanie stosunków z królestwem Partów. Następnie prowadził z powodzeniem kampanie militarne w Panonii (12–9 p.n.e.) i Germanii (8–7 p.n.e.).
Po śmierci Marka Agryppy, zięcia Augusta, związał się jeszcze bliżej z domem cesarza, poślubiając jego jedyną córkę Julię (wdowę po Marku). Małżeństwo to nie było szczęśliwe, gdyż Tyberiusz musiał wcześniej rozwieść się z ukochaną żoną Wipsanią. Według antycznych historyków nieszczęśliwe pożycie z Julią było jednym z powodów jego niespodziewanego wyjazdu na Rodos, gdzie spędził kilka lat z dala od wielkiej polityki.
Niespodziewana śmierć adoptowanych wnuków princepsa sprawiła, że Tyberiusz został wezwany do Rzymu i adoptowany przez Augusta w 4 r. n.e. Posunięcie to, jak i nadanie Tyberiuszowi najważniejszych prerogatyw cesarskich oznaczały, że princeps wybrał go na swojego następcę. Antyczni historycy podają jednak, że August długo się w tej sprawie wahał, a jego ostateczną decyzję przypisują naciskom żony Liwii. Sugestie te wydają się jednak mało prawdopodobne. Pragmatyczny August zdawał sobie doskonale sprawę, że Tyberiusz jest w zaistniałej sytuacji najlepszym kandydatem.