Chorowity jąkała. Za sprawą słynnych powieści historycznych Roberta Gravesa, „Ja, Klaudiusz” oraz „Klaudiusz i Messalina” (na ich kanwie powstał popularny serial telewizyjny) cesarz ten stał się jednym z najbardziej rozpoznawalnych władców rzymskiego imperium. Przyszły princeps urodził się w Lugdunum (dziś Lyon), jako najmłodszy syn Druzusa Starszego (pasierba Augusta) i Antonii Młodszej (siostrzenicy Augusta). Chorowity, jąkający się i mający problemy z poruszaniem (być może cierpiał na chorobę Heinego-Medina) zajmował marginalne miejsce w cesarskiej rodzinie. W przeciwieństwie do swojego starszego brata Germanika, któremu za rządów Augusta i Tyberiusza przypadła w udziale błyskotliwa kariera, Klaudiusz nie pełnił w tym czasie żadnych funkcji publicznych. Dopiero po objęciu władzy przez Kaligulę otrzymał w 37 r. godność konsula, którą sprawował jednak zaledwie przez dwa miesiące.
Cesarz dzięki pretorianom. Władzę cesarską objął w dramatycznych okolicznościach, po brutalnym zabójstwie Kaliguli w styczniu 41 r. Senatorowie, którzy zebrali się na specjalnym posiedzeniu, aby podjąć decyzję w sprawie przyszłego kształtu ustrojowego państwa, nie byli jednomyślni. Część postulowała przywrócenie ustroju republikańskiego oraz wymazanie z pamięci imienia dotychczasowych cesarzy, jak i zburzenie wzniesionych na ich cześć świątyń. Inni optowali za wyborem nowego cesarza. Podczas gdy senat dyskutował, sprawy wzięli w swoje ręce pretorianie. Antyczni autorzy podają, że krótko po zabójstwie Kaliguli Klaudiusz – w obawie o swoje życie – schował się za kotarą w jednym z pomieszczeń cesarskiego pałacu. Tam też zauważył go jeden z przechodzących żołnierzy, zabrał do obozu pretorianów, gdzie Klaudiusz został ostatecznie obwołany nowym cesarzem.