Wykształcony arystokrata. Był największym myślicielem rządzącym Imperium Romanum, ale władał w tak burzliwych czasach, że swe filozoficzne przekonania stale musiał naginać w konfrontacji z rzeczywistością.
Gdy miał 12 lat, marzył, by zostać filozofem, ale nie dane mu było oddawać się namysłowi nad ludzką naturą, bo los sprawił, że musiał zostać cesarzem. Miał też pecha, bo choć mógłby uprawiać filozofię, zasiadając na tronie, ledwo przejął władzę, wrogowie zaczęli zagrażać cesarstwu. Gdy brał udział w krwawych bitwach oraz podejmował decyzje dotyczące życia i śmierci, musiał odkładać na bok przekonania stoika, co spowodowało, że całe życie towarzyszyła mu melancholia, wyraźnie wyczuwalna w jego dziele „Rozmyślania”.
Urodził się 26 kwietnia 121 r. w pałacu na wzgórzu Celius w Rzymie. Jego ojciec, konsul Marek Anius Werrus, pochodził ze starego, szanowanego i bardzo zamożnego rodu, matką była Domicja Lucilla, bliska krewna Hadriana. Przyjście na świat małego Marka stało się sprawą polityczną, bo cesarz był bezdzietny, a system adopcji od czasów panowania Nerwy stanowił sposób na wyłanianie kolejnych władców.
Gdy Marek miał kilka lat, jego ojciec zmarł, chłopiec został więc pod opieką matki i greckiej niani, która miała go nauczyć języka Homera, by mały arystokrata był jak każdy szanujący się Rzymianin dwujęzyczny. Szybko za kształcenie dziecka wzięli się kolejni nauczyciele. Marek od początku był pilnym i żądnym wiedzy uczniem, wręcz nazbyt poważnym jak na swój wiek. Stronił od rozrywek, polowań, walk gladiatorów oraz wyścigów rydwanów i starał się prowadzić surowe życie filozofa-ascety. Matka musiała go przekonywać, by nie chadzał ubrany w gruby płaszcz, regularnie spożywał posiłki i spał na łóżku (według niektórych perfekcjonista Marek cierpiał na anoreksję).