(419–455 r.) cesarz od 425 r.
Podczas panowania tego zdominowanego przez matkę i doradców cesarza, w wyniku wewnętrznych konfliktów i kontynentalnej wędrówki ludów, doszło do znacznego osłabienia autorytetu władcy oraz rozkładu zachodniej części imperium.
Flavius Placidus Valentinianus był synem siostry cesarza Honoriusza Galii Placydii oraz jego naczelnego wodza i augusta Konstancjusza. Po śmierci Honoriusza w 423 r. cesarz wschodniorzymski Teodozjusz II (408–450) uznał czteroletniego wówczas Walentyniana za cesarza zachodniej części imperium, a dwa lata później w Rzymie obwołano go augustem.
Pomocnik Historyczny
„Cesarze Rzymu”
(100195) z dnia 09.05.2022;
Portrety;
s. 84
