Domus Aurea Nerona w Rzymie
I w. przyniósł postęp w dziedzinie technik budowlanych. Zastosowanie lanej zaprawy pozwoliło m.in. na wznoszenie coraz większych kopuł. Dzięki temu oraz kilku pożarom, zwłaszcza z czasów Nerona w 64 r., który zamienił w zgliszcza ponad połowę Rzymu, dokonała się rewolucja architektoniczna. Po wielkim pożarze cesarz zagarnął dla siebie teren o powierzchni ponad 100 ha, rozciągający się od Palatynu po Eskwilin i polecił zbudować tam pałac. Architekci Sewerus i Celer zaprojektowali kompleks, w którym budynki miały być otoczone ogrodami. Pośrodku w najniższym miejscu powstało sztuczne jezioro. Całość miała wyglądać niczym rajski ogród na wzór ogrodów hellenistycznych władców.
Przy wejściu do prawdopodobnie nigdy nieukończonego kompleksu stanął mierzący ponad 30 m posąg cesarza w roli boga Słońca. Głównym elementem zespołu był budynek nazwany Domus Aurea (Złoty Dom), którego południowy front miał ok. 260 m długości. Pośrodku południowej fasady otwierała się olbrzymia półkolista nisza (eksedra) o szerokości 50 m. We wschodnim skrzydle pałacu znajdowało się ośmiokątne pomieszczenie przykryte kopułą w kształcie półkuli o średnicy 14 m, z wpuszczającym światło oculusem o średnicy niemal 6 m. Według Swetoniusza była to „sala jadalna, która stale, dniem i nocą, na wzór wszechświata, obracała się dookoła”. Z tego centralnego pomieszczenia wchodziło się do pięciu rozmieszczonych dookoła pomieszczeń. Dwa z nich były alkowami, dwa salami biesiadnymi z sofami wokół stołów, piąte mieściło nimfeum z wodną kaskadą. Swetoniusz napisał także, że „w salach jadalnych pułapy były wykładane ruchomymi kasetonami z kości słoniowej, aby można było przez wydrążenia sypać z góry na biesiadników kwiaty i pachnidła”.
Nazwę Złoty Dom zawdzięczał wystrojowi: ściany zdobiły złocenia.