Syberia Syberii. Gdy w 1741 r. członkowie ekspedycji Vitusa Beringa zobaczyli z pokładów swoich statków ląd na wschodzie, stali się europejskimi odkrywcami Alaski i zapoczątkowali coś, co przeszło do historii pod nazwą Rosyjskiej Ameryki, a zakończyło się najsławniejszą transakcją sprzedaży terytorium między państwami.
Rosyjskie kolonie w Ameryce Północnej, przez krótki czas obejmujące nawet przyczółki na północnym wybrzeżu Kalifornii, trudno traktować na równi z tymi zakładanymi przez kolonialne potęgi. Były to nieliczne osady, zorganizowane głównie wokół handlu futrami i skórami. Na jego potrzeby została powołana Rosyjsko-Amerykańska Kompania Handlowa, jednak szacuje się, że nawet w szczytowych momentach liczba Rosjan stale zamieszkujących Alaskę nie przekraczała 800. Wraz z narodzinami i rosnącą pozycją Stanów Zjednoczonych oraz konfliktem interesów z Wielką Brytanią, dla carskich władz Alaska z cennej zdobyczy stawała się źródłem obaw, których wspólnym mianownikiem była niemożność zapewnienia koloniom, postrzeganym w Petersburgu jako Syberia Syberii, solidnego wsparcia wojskowego.
Nabrało to znaczenia szczególnie po przegranej przez Rosję wojnie krymskiej (1853–56). Dla carskich władz stało się jasne, że lepiej pozbyć się Alaski – zarabiając na tym pieniądze i decydując, kto obejmie ją w posiadanie – niż czekać na bardzo prawdopodobną klęskę. Gdy w 1859 r. car Rosji za pośrednictwem swojego dyplomaty Eduarda de Stoeckla złożył pierwszą propozycję sprzedaży Alaski Stanom Zjednoczonym, te akurat seryjnie przyłączały kolejne terytoria. Aż czterech takich operacji dokonały w formie zakupów. Od Francji, Hiszpanii i Meksyku nabyły łącznie blisko 3,8 mln km kw. za 45 mln dol. Rosyjska oferta trafiła zatem na podatny grunt.