Złoża oszacowane i spodziewane. Cofanie się lodu morskiego w Arktyce niesie ze sobą bardzo wiele następstw. Dla regionalnej, a nawet globalnej architektury stosunków międzynarodowych i bezpieczeństwa najistotniejsze są jednak dwa. Kurczenie czap lodowych znakomicie ułatwia dostęp do złóż surowców zalegających pod dnem morskim. Otwiera też nowe, potencjalnie bardzo atrakcyjne i ważne (również dla wywozu kopalin) arterie komunikacyjne skracające trasę między Dalekim Wschodem i Europą oraz wschodnim wybrzeżem Ameryki Północnej.
Według ocen Agencji Geologicznej Stanów Zjednoczonych na obszarach położonych na północ od koła podbiegunowego zalega ok. 90 mld baryłek ropy naftowej i złoża gazu ziemnego stanowiące ekwiwalent 44 mld baryłek gazu skroplonego (LNG). Generalnie rzecz biorąc, Arktyka może kryć aż 50 proc. nieodkrytych jeszcze złóż węglowodorów. 84 proc. z nich zalega pod dnem morskim. Prognozy zdają się wskazywać, że można na nie liczyć zarówno wzdłuż wybrzeży Syberii, jak i na północ od Alaski oraz kanadyjskiego Archipelagu Arktycznego oraz w Grenlandzkim Basenie Szelfowym. Najobfitsze mają być przy tym zasoby Federacji Rosyjskiej, Danii i Stanów Zjednoczonych, mniejsze Kanady i Norwegii. Tylko tzw. północnoamerykańska Arktyka (obszar, do którego roszczenia zgłaszają Kanada, Stany Zjednoczone i Dania) kryje według geologów 100–200 mln baryłek ropy naftowej i ok. 74 mld m sześc. gazu ziemnego. Złoża na Morzu Beauforta, których eksploatacja już obecnie jest technicznie możliwa, to ok. 100 mln baryłek ropy naftowej i do 2,3 mld m sześc.gazu ziemnego. Nierozpoznane złoża ropy szacuje się ostrożnie na ok. 50 mld baryłek.
W źródłach hydrotermalnych na dnie Morza Arktycznego mogły się ponadto uformować złoża metali (złota, srebra i miedzi), diamentów oraz pierwiastków ziem rzadkich.