Sen cesarza Ming. Buddyzm miał wpływ na wszystkie dziedziny życia, od filozofii i religii, przez architekturę, sztukę i literaturę, aż po obyczajowość dnia codziennego. Przyczynił się nie tylko do wzbogacenia sceny intelektualnej, pogłębienia metafizyki i rozbudowy aparatu pojęciowego, co zaowocowało także rozwojem taoizmu i powstaniem neokonfucjanizmu; pośrednio przyczynił się także do rodzimych badań nad językiem chińskim i uświadomienia sobie istnienia tonów, co z kolei miało bezpośredni wpływ na rozwój poezji i pewnych gatunków prozy. Propagowanie nauki wśród niewykształconych słuchaczy spowodowało pierwsze próby zapisu żywego języka kolokwialnego i rozpowszechnienie druku. Na poziomie religii popularnej buddyzm wzbogacił panteon bóstw opiekuńczych i demonów, ukształtował wyobrażenia zaświatów, reinkarnacji i odpłaty za dobre i złe uczynki. Wpłynął także na rozwój rzeźby i malarstwa i był inspiracją dla estetyki i teorii literackich.
Dokładna data pojawienia się buddyzmu w Chinach jest niemożliwa do ustalenia; według najbardziej znanej legendy cesarz Ming (58–75) miał sen, w którym objawiła mu się wielka złota postać, i pod wrażeniem tego snu wysłał posłów na Zachód. Po kilku (lub kilkunastu) latach posłowie wrócili przywożąc ze sobą święte teksty, m.in. „Sutrę w czterdziestu dwóch rozdziałach”, i sprowadzając ze sobą cudzoziemskich misjonarzy. Teksty historyczne zaświadczają, że już w połowie I w. buddyzm był znany i praktykowany w Pengcheng; wiadomo jednak także, że w początkach swej historii w Chinach buddyzm postrzegano głównie jako odmianę taoizmu. Na potwierdzenie tego ukuto nawet teorię huahu, nawrócenia barbarzyńców. W drugiej połowie II w. wschodnia stolica dynastii Han, Luoyang, stała się ważnym centrum religijnym, w którym podjęto pierwsze na wielką skalę tłumaczenia tekstów buddyjskich z sanskrytu na chiński.