DAOYIN I YUXIA. Już z czasów panowania dynastii Xia, Shang i Zachodniej Zhou (łącznie 2100–771 p.n.e.) pochodzą wzmianki o różnych formach ćwiczeń fizycznych, m.in. energetycznych ćwiczeń zdrowotnych, daoyin. W V w. p.n.e na dworach królów i wśród arystokracji działało wielu specjalistów do spraw wojskowych; pod koniec panowania dynastii Zhou, tracąc znaczenie, rozproszyli się po kraju. Nazwano ich yuxia, co można przetłumaczyć jako błędni rycerze, a filozofa i stratega Mo Zi uważa się za ich pierwszego yuzi, wielkiego mistrza. Niewątpliwie to właśnie dzięki yuxia sztuki walki i zasady strategii trafiły do niższych warstw społecznych.
W Epoce Królestw Walczących (475–221 p.n.e.) pojawiają się wzmianki o systemowym podejściu do nauki walki i stosowaniu elementów walki wręcz obok tradycyjnych broni białych. Nową formą aktywności stały się zapasy. Pierwsze informacje o nich pojawiają się w „Księdze Rytuałów” Kungfu Zi (Kong Qiu, Konfucjusz).
CIAŁO I UMYSŁ. Istotne jest wyjaśnienie chińskiego podejścia do ciała i umysłu. Wśród arystokracji chińskiej w działaniach związanych z utrzymaniem dobrego zdrowia i kondycji kładziono nacisk na harmonię ruchu i oddech, a umysł odgrywał tu najistotniejszą rolę. Rozwój mięśni nie stał się dla niej nigdy głównym celem.
Inne podejście do tężyzny fizycznej panowało wśród rolników, kupców, rzemieślników i żołnierzy. Tu, mówiąc ogólnie, obowiązywała zasada: od ciała do umysłu. Odbywało się to więc w następującym porządku: ruch ciała (rytuał, energia, układy ruchowe) właściwy dla wykonywanej pracy kształtował umysł w stopniu zależnym od poziomu intelektualnego ćwiczących i miejsca zajmowanego przez nich w hierarchii społecznej.