ERA PRZEDIMPERIALNA. RYŻ. Gospodarka chińska od początku swego istnienia była mocno wyizolowana od zewnętrznego świata i oparta na rolnictwie, którego historia liczy tu 10 tys. lat. Izolacja Chin, a właściwie większych i mniejszych jednostek – księstw, królestw – była konsekwencją warunków geograficznych. Granice Chin w starożytności wytyczone były na południowym zachodzie przez góry Himalaje, na północy – przez pustynię Gobi, a na wschodzie – przez Ocean Spokojny, do którego wpadają wszystkie rzeki tego kraju. Droga wodna prowadząca z Chin do Europy była bardzo długa, co powodowało, że kontakty pozostawały sporadyczne.
Chiny dzielą się zasadniczo na dwie części: równinną i wyżynną. Najdawniejszym miejscem osiedlania się ludności była dolina rzeki Huang-he (Żółta Rzeka) w jej średnim i dolnym biegu, a także Jangcy (Długa Rzeka). Ziemia była tam od zawsze urodzajna. Ze względu na wielkie ilości opadów i wylewy nie brakowało tu nigdy wilgoci, a powodzie dodatkowo powodowały nanoszenie tłustego mułu, który znakomicie użyźniał glebę. Miały one jednak także swoją złą stronę, powodując ogromne zniszczenia wśród dobytku i ludzi. Aby zapobiec wylewom rzek, budowano groble i tamy.
Urodzajna gleba zachęcała do uprawy zbóż, początkowo prosa i pszenicy, później – wraz z ulepszaniem systemu irygacyjnego – ryżu, który wymaga dużo wilgoci. Chiny są bez wątpienia jednym z pierwszych krajów, w których go uprawiano.
PIĘCIU CZCIGODNYCH. JEDWAB. Jest wiele legend, odnoszących się jeszcze do neolitu, o władcach – półbogach – tzw. Pięciu Czcigodnych, którzy wnieśli do chińskiej kultury i gospodarki istotne dla jej rozwoju elementy. Jednym z nich był Fu-si – wynalazca pisma i twórca instytucji rodziny.