W Koronie
Jan Zamoyski (1542–1605)
Kanclerz (od 1578 r.) i hetman wielki (1581 r.). Główny współpracownik Stefana Batorego. Odznaczył się podczas wojen z Moskwą (1579–82). W 1587 r. obronił Kraków i zapewnił tron Zygmuntowi III. Pokonał pod Byczyną wojska arcyksięcia Maksymiliana i doprowadził do zawarcia traktatów będzińsko-bytomskich. Zwyciężał w bitwach pod Cecorą (1595 r.) i Bukową (1600 r.), wprowadzając na tron mołdawski Jeremiego Mohyłę, a na wołoski – jego brata Szymona. W latach 1601–02 wyparł Szwedów z Inflant. Świetny dyplomata i organizator. Potrafił prowadzić zarówno bitwy w polu, jak i oblężenia, czerpiąc z dorobku sztuki wojennej Zachodu.
Stanisław Żółkiewski (1547–1620)
Hetman polny (od 1588 r.), hetman wielki i kanclerz (1618 r.). Wychowanek Zamoyskiego. Doświadczenie zdobywał podczas wojny z Gdańskiem w 1577 r. i w wyprawach Batorego na Moskwę. Ciężko ranny w bitwie pod Byczyną. Brał udział w wyprawach naddunajskich (1595, 1600) i w walkach w Inflantach ze Szwedami, których pobił pod Rewlem w czerwcu 1602 r. Podczas rokoszu sandomierskiego stanął po stronie króla i przyczynił się do zwycięstwa pod Guzowem (1607 r.). W 1610 r. rozbił pod Kłuszynem kilkukrotnie liczniejsze siły moskiewskie i najemników zachodnich. Następnie podpisał układ o elekcji królewicza Władysława na cara. Od 1612 r. bronił Ukrainy przed najazdami tatarskimi, ponosząc dotkliwe porażki. Zginął podczas odwrotu po przegranej bitwie pod Cecorą. Znakomity dowódca kawalerii, jeden z klasyków staropolskiej sztuki wojennej.
Stanisław Koniecpolski (ok. 1592–1646)
Hetman polny (od 1618 r.), potem wielki (1632 r.). Zięć i protegowany Żółkiewskiego.